Magiczny wspomnień czar

Dawno, dawno temu byłam sobie uczennicą LO. I nic w tym nie było by niezwykłego, gdyby nie fakt, że nauczycielką języka polskiego, a zarazem mą wychowawczynią, była najwspanialsza nauczycielka z jaką spotkałam się w całym swoim i swoich dzieci edukacyjnym życiu. Na piedestał wynoszę jeszcze wychowawczynię mojego syna w klasach 1-3 SP, bo na to także w pełni zasługuje. Ale wracając do pani profesor. Odnalazła nas (mnie i Dorotkę, przyjaciółki ze szkolnej ławki i po wieki wieków amen) po wielu latach, dzięki teorii, że świat jest bardzo mały, i poprosiła o spotkanie. Wyprowadza się do innego miasta i w całym tym zamieszaniu pomyślała o tym, żeby przekazać nam naszą klasową kronikę, której byłyśmy autorkami. Chciała żeby trafiła z powrotem w nasze ręce, ponieważ, obawia się, że gdy jej zabraknie, kronika straci duszę. Jest to bowiem przedmiot cenny tylko dla tych, których dotyczy.

Tak więc wczoraj odbyłyśmy powrót do przeszłości i upewniłyśmy się, że nasze troskliwie hołubione wspomnienia o pani M. są jak najbardziej uzasadnione. Nadal jest tą cudowną, ciepłą, sympatyczną, elokwentną, niezwykle mądrą, piękną i pełną życia kobietą, pomimo 80 lat. Wyszłyśmy ze spotkania, jak zaczarowane, dzierżąc pod pachą naszą starą kronikę, tablo (wg SJP- pamiątkowa plansza ze zdjęciami) oraz ogromny bagaż cudownych wrażeń, emocji i wspomnień.

Nieco później odkryłyśmy jeszcze jedną rzecz. I według nas, nie jest to przypadek tylko prawdziwa MAGIA. 

Na tablo odkryłyśmy datę, kiedy to podczas studniówki, przekazałyśmy tę pamiątkową planszę wraz z kroniką naszej pani profesor.

Było to dokładnie 24 stycznia, a wczoraj był... 24 stycznia. Data spotkania była całkowicie przypadkowa.

Magia...po prostu magia.

skromna, a jakże bezcenna

strona stworzona przed maturą

przekazanie kroniki zostało upamiętnione na ostatniej stronie

kronikarki