Czekam na pogodne niebo mego życia...

Złych rzeczy nie mogę uwieczniać. Nie chcę poświęcać im miejsca na blogu, ani w mojej pamięci. Złe rzeczy wypieram, kiedy tylko przemijają. Nie gromadzę ich, nie hołubię, nie analizuję.

Ewentualnie szukam pozytywów, które z nich wynikają, bo tak się da.

Potrafię celebrować fakt pełnej połowy szklanki i ignorować tę pustą, choć czasami jest ciężko nie przejmować się. 

Potrafię otrząsnąć się, jak pies po wyjściu z kąpieli, podnieść głowę i włączyć awaryjne rezerwy optymizmu. 

Potrafię, bo pochylanie się nad problemem i dłubanie w nim niczym w zaognionej ranie nie leży w mojej naturze.

Usilnie wierzę w słońce po burzy i ono wschodzi...zawsze.

I teraz też tak jest i będzie.

A tu oset "ugryzł" w dupkę i łąka przestała się Demi podobać.