sobotnie ochłodzenie

Sobotę spędziłam z głową w lodówce. Jaro świadkiem, bo akurat udało mu się wyciągnąć mnie na relaksujący moment rozmowy telefonicznej z mroźnych  trzewi mojego Indesida.

Zapewniam, że nie była to desperacka próba zaznania  ulgi po goleniu,  spowodowana oczywistym brakiem kojącego balsamu po goleniu Nivea For Men tejże  firmy, nie była to też specjalistyczna akcja poszukiwawcza mlecznej kanapki Kinder Pingui, ani tym bardziej zaproszenie na prywatny koncert tercetu  z Plusa i ich super przeboju  „No, no limit” (swoją drogą, jak oni się mieszczą w trójkę w tej lodówce?).

Ja tam po prostu sprzątałam! I nie myślcie, że to takie hop siup wypróżnić, wyszorować, wysuszyć i zapełnić od nowa, to wielkie, zimne bydlę, a do tego jeszcze uważać, żeby to co nie powinno się nie rozmroziło. Pomimo ostrego tempa spędziłyśmy w swoim towarzystwie większość sobotniego czasu.

Ale ja generalnie nie o samym sprzątaniu chciałam.

W trakcie tych zajmujących czynności naszły mnie rozmaite filozoficzne refleksje, jak to bywa przy takich okazjach. I tak od myśli do myśli doszłam krętą drogą do życiowych wniosków, które skoncentrowały się głównie na mojej starszej latorośli.

W mojej córci budzi się powoli instynkt gniazdowniczy. Jeszcze nie chciałaby wyfruwać z gniazda, jeszcze jej dobrze pod skrzydłami mamusiotatusia, ale już jakieś tam zalążki kiełkują, jakieś wizje przyszłości nabierają kształtów.

Kiedyś ten moment nadejdzie, jak w przypadku wszystkich rodziców i co?

Wyfruwa takie młode, niedopierzone porządnie pisklę z gniazda rodzinnego i jak ma szczęście i możliwości, wije własne.  W głowie roją mu się same cudowne wizje: wspólne kolacje przy świecach, romantyczne śniadanka do łóżka, kąpiele w pianie, wymuskane, śliczne, super urządzone mieszkanko, a jeżeli potomstwo, to oczywiście schludniutkie, grzeczne, w blond lokach i kokardach. Bajka.

A życie? Życie jest banalne, wymagające i bezlitosne. W życiu trzeba szorować lodówki, zapieczone piekarniki, tłuste gary, trzeba obierać ziemniaki, kroić mięso, znosić tony zakupów, tryskać pomysłami obiadowymi i je realizować, trzeba myć okna, podłogi, czyścić dogłębnie kibelek, ścierać złośliwe kurze, prać, prasować, sprzątać w szafach, na półkach i w szufladach, chociaż za moment znów zapanuje w nich nieład, psem trzeba się zajmować, karmić, myć, wyprowadzać i dziećmi tak samo, i mężem …

I gdzie tu miejsce na romantyzm, na wcześniejsze ideały, na fantastyczne życie we dwoje?

Koszmar?

No, właśnie chodzi o to, że nie. Romantyzm tkwi w tej codzienności, w satysfakcji z dobrze, efektywnie spędzonego  dnia, w drobnych gestach, na które wyszarpujemy jakieś wspólne chwilki, w ciepłym spojrzeniu mówiącym: „No, kochanie, majstersztyk! Teraz z przeogromną i niepohamowaną ochotą sięgnę po jakoweś danie z tej pachnącej letnią łąką i błyszczącej, jak rosa na liściach lodówki, która pod wpływem twego magicznego dotyku MAŁŻONKO MOJA przemieniła się w to świeże cudo rodem z salonu AGD!”

Pieprzę ten pięciogodzinny „magiczny dotyk”, ale skoro tak mówi wzrokiem, to radość ma sięga sufitu i łagodzi trudy wszelakie. I to jest właśnie to :)

życie, to nie tylko taniec

taka torba na lato- jak marzenie...